Τη βεβαιότητά του, αλλά κυρίως το πώς – και από… ποιους – πρέπει επιτέλους να γίνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση και το Δημόσιο, παρουσιάζει με άρθρο του στα ΠΟΛΗ + ΠΟΛΙΤΙΚΗ και epoli.gr ο Δήμαρχος Τρικκαίων και μέλος του Δ.Σ. της ΚΕΔΕ, κ. Δημήτρης Παπαστεργίου.
«H εποχή μας αλλάζει, οι ανάγκες μας αλλάζουν, οι πόλεις μας αλλάζουν. Προφανώς δεν μπορεί η Αυτοδιοίκηση να μείνει ίδια», τονίζει και το αιτιολογεί με “έσω-πληροφόρηση”, με τη χρησιμοποίηση μίας ευαίσθητης, προσωπικής αναφοράς, να υποδηλώνει με τον πιο δυνατό τρόπο, την προαναφερόμενη βεβαιότητα…:
«Τα 9χρονα αγόρια μου γνωρίζουν ήδη βασικούς κανόνες προγραμματισμού, μπορούν με ευκολία να αναζητήσουν πληροφορίες στο διαδίκτυο και να συμπληρώσουν ηλεκτρονικές φόρμες, όταν η Δημόσια Διοίκηση συνεχίζει να αποδεικνύεται εξαιρετικά δυσανεκτική σε οποιαδήποτε ψηφιακή αλλαγή, βλέποντας τους πολίτες απλώς σαν κλητήρες μεταφοράς εγγράφων…»
«H εποχή μας αλλάζει, οι ανάγκες μας αλλάζουν, οι πόλεις μας αλλάζουν. Προφανώς δεν μπορεί η Αυτοδιοίκηση να μείνει ίδια.
Έχω μιλήσει πολλές φορές για τα χάσματα, ψηφιακά και άλλα. Αυτό από το οποίο κινδυνεύει σήμερα η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι το χάσμα ανάμεσα στις νέες πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και σε αυτές που η Αυτοδιοίκηση έχει μείνει κολλημένη.
Γιατί έχει μείνει πίσω, σε εύκολα, μικρά έργα, πλακάκια και τελετές εγκαινίων, την ώρα που η κοινωνία κοιτάζει αλλού.
Δε συμμετέχει και περιμένει από τους Δήμους να κατανοήσουν τα μηνύματα των καιρών. Να δούνε την επόμενη μέρα.
Μια μέρα με υπηρεσίες προς τους πολίτες, πρόνοια για όσους έχουν ανάγκη, νέες ιδέες και πρωτοβουλίες, που θα μας κάνουν να ζούμε πραγματικά καλύτερα, να φέρουν ανάπτυξη και να δημιουργήσουν κατάλληλες συνθήκες για να ανοίξουν θέσεις εργασίας.
Χάσμα αντίληψης λοιπόν από τη μία, αλλά και χάσμα τεχνολογιών, ψηφιακό χάσμα, από την άλλη.
Τα 9χρονα αγόρια μου γνωρίζουν ήδη βασικούς κανόνες προγραμματισμού, μπορούν με ευκολία να αναζητήσουν πληροφορίες στο διαδίκτυο και να συμπληρώσουν ηλεκτρονικές φόρμες, όταν η Δημόσια Διοίκηση συνεχίζει να αποδεικνύεται εξαιρετικά δυσανεκτική σε οποιαδήποτε ψηφιακή αλλαγή, βλέποντας τους πολίτες απλώς σαν κλητήρες μεταφοράς εγγράφων, που το Δημόσιο θα έπρεπε να αντλήσει μόνο του.
Η κοινωνία φεύγει μπροστά και το Δημόσιο -μαζί με τους Δήμους μας σαν παρακλάδι του- τρέχει πίσω ασθμαίνοντας, για να καλύψει αυτό το καταστροφικό κενό. Ένα κενό που οι συνέπειές του δεν αντανακλώνται μόνο στη λειτουργία του, αλλά δημιουργούν ένα πολύ μεγάλο κόστος διαχείρισης και ένα ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα αξιοπιστίας του Δημοσίου έναντι του δημότη.
Θα τελειώσουμε ποτέ με όλα αυτά; Θα ξεκολλήσουμε από το τρίπτυχο λάμπα, λακκούβα, σκουπίδι; Γιατί, ναι, αυτές είναι κάποιες από τις θεμελιώδεις υποχρεώσεις ενός Δήμου έναντι των δημοτών του, αλλά αλήθεια τί θα γίνει όταν αλλάξουμε όλες τις καμένες λάμπες, καλύψουμε όλες τις λακκούβες, μαζέψουμε όλα τα σκουπίδια; Θα βρούνε δουλειά οι νέοι των πόλεών μας, θα γυρίσουν πίσω οι φίλοι, συγγενείς, παιδιά μας, που έφυγαν στο εξωτερικό;
Θα ανοίξουμε τις κοινωνίες μας στις προκλήσεις που έρχονται μπροστά μας, που είναι ήδη εδώ; Θα ασχοληθούμε με την κλιματική αλλαγή, το περιβάλλον που με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο φωνάζει πως μας χρειάζεται κοντά του; Θα φέρουμε τον πολιτισμό στις πόλεις μας, στην καθημερινότητά μας, γύρω μας;
Θα αναστρέψουμε τη συγκέντρωση ανθρώπων, υπηρεσιών και πλούτου στα αστικά κέντρα; Τελικά, θέλουμε να αποκεντρωθούμε ή απλώς χρησιμοποιούμε την αποκέντρωση ως μία ασφαλή κουβέντα για να περνάει η ώρα στα συνέδρια της Αυτοδιοίκησης; Για μένα είναι προφανές πως το Κράτος διαχρονικά δεν πιστεύει στην αποκέντρωση.
Πώς αλλιώς να εξηγήσω -για παράδειγμα- το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα τα σχολεία οφείλουν να στείλουν αιτήματα για αγορά εξοπλισμού (υπολογιστές, προτζέκτορες, διαδραστικούς πίνακες κ.λπ.) στην ΚΤΥΠ (Υπηρεσία του Δημοσίου), κεντρικά στην Αθήνα, εκτός κι αν (παράτυπα) κάποιος Δήμαρχος φιλοτιμηθεί να τον αγοράσει μέσω των σχολικών επιτροπών, για να μην έχουν αποφοιτήσει τα παιδιά, όταν ο εξοπλισμός αυτός έρθει μέσω του «επίσημου» δρόμου.
Μάλιστα υπάρχει και site με προδιαγραφές!
Δηλαδή δεν πάμε να μειώσουμε τη γραφειοκρατία! Απλώς πάμε να την ψηφιοποιήσουμε!!!
Αντί να γίνει τί… Να δοθεί αυτή η αρμοδιότητα απευθείας στους Δήμους, μαζί με τους ανάλογους πόρους!
Οι Δήμοι μας πλέον χρειάζονται hard reset! Μια επανεκκίνηση που θα συνοδευτεί με «ανασυγκρότηση σκληρού». Ένα νέο μοντέλο που θα ξεκινήσει από πάνω, διώχνοντας υπηρεσίες και αρμοδιότητες… δίνοντας πλέον πραγματικές εξουσίες στους Δήμους. Να εισπράξουν, να χρηματοδοτήσουν, να πολεοδομήσουν. Να πάρουν πραγματικά την κατάσταση στα χέρια τους και να αποδείξουν την αξία τους. Να ξεχωρίσουν οι αρμοδιότητες ανάμεσα στον Α΄ και Β΄ βαθμό, προκειμένου να εξαλειφθούν οι συγκρούσεις και να δουλέψουν από κοινού για την πρόοδο των τοπικών κοινωνιών. Να αποκτήσουν και οι Δήμοι ένα δικό τους, διακριτό αναπτυξιακό πρόγραμμα και να πάψουν να ελέγχονται – εξαρτώνται από τρίτους.
Προφανώς η τεχνολογία μπορεί και πρέπει να παίξει ρόλο σε όλο αυτό, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι όμως το μείζον. Η τεχνολογία είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Είναι ο τρόπος να ζήσουμε ασφαλέστερα, καλύτερα, ευτυχέστερα και όχι ο προορισμός.
Να τη βάλουμε σύμμαχο για να πείσουμε τους δημότες να ανακυκλώνουν περισσότερο με gamification, να αναπτύξουμε εφαρμογές για να ενισχύσουμε τη συμμετοχή των δημοτών με μικρά συχνά polls, να τους παρακινήσουμε να ζήσουν την πόλη τους, να μεταφέρουν γρήγορα και άμεσα τα παράπονά τους, να ενημερωθούν για τα δρώμενα στο Δήμο και να συμμετέχουν ενεργά σε αυτά.
Γιατί το μυστικό της επιτυχίας την επόμενη μέρα, θα είναι να φέρουμε και πάλι τους δημότες μας πίσω, να τους πείσουμε να ασχοληθούν λίγο περισσότερο, να νοιώσουν και πάλι την ευθύνη αλλά και την επιθυμία να ασχοληθούν με την πόλη και τα χωριά τους, κάτι που τώρα δεν κάνουν, γιατί απέναντί τους θεωρούν πως έχουν ένα Κράτος (με την ευρεία έννοια του όρου) που δεν τους ακούει, δε νοιάζεται για αυτούς.
Και αυτή την αλλαγή δεν μπορεί παρά να τη φέρει μια νέα γενιά στην Αυτοδιοίκηση. Αυτή που μπορεί να σκεφτεί διαφορετικά, να ζήσει την εποχή της και να δει το αύριο που έρχεται, που μπορεί να νοιώσει τις αγωνίες της κοινωνίας και να τις μετατρέψει σε έργα, υπηρεσίες, πρωτοβουλίες. Που έχει διάθεση να μετασχηματίσει το Κράτος, να αλλάξει κατεύθυνση, αλλά βασικά να αλλάξει νοοτροπία και όχι απλά να περάσει η μέρα, ο μήνας, η θητεία.
Και τότε θα είμαι πραγματικά αισιόδοξος ότι κάτι αλλάζει!»
Πηγή epoli.gr
