Σήμερα θα ασχοληθούμε στο σημερινό φύλλο, με ένα διαχρονικού ενδιαφέροντος θέμα και με μια Τρικαλινή προσωπικότητα που δεν είναι άσχετη, με τούτη την καταγραφή καθώς δύο φορές μέχρι σήμερα, έγινε αναφορά στο όνομά του -με κάποια διαφορετική αφορμή. Πρόκειται για τον αείμνηστο, μεγάλο νομομαθή τον Αλέξανδρο Βαμβέτσο. Που έμεινε στη μνήμη των παλιότερων Τρικαλινών, σαν μια μεγάλη αξία της νομικής επιστήμης και από την άλλη πλευρά, σαν ένας αποτυχημένος και πικραμένος μαζί πολιτικός.
Η νέα όμως αναφορά στον Αλέξανδρο Βαμβέτσο, γίνεται επειδή στα χέρια μας έπεσε ένα γράμμα του- «ντοκουμέντο» που- παρά τους οξείς χαρακτηρισμούς και αφορισμούς του -λέει πολλές αλήθειες, γύρω από τη σχέση πολιτευομένων και ψηφοφόρων όπως και για το δικό του «πολιτικό πάθημα» που τον έκανε να απομακρυνθεί -οριστικά από το πολιτικό προσκήνιο.
Ένας πολιτικός αφορισμός του Τρικαλινού λαού
Το γράμμα του Αλέξανδρου Βαμβέτσου, με ημερομηνία 11 Μαρτίου 1950, γραμμένο αμέσως μετά τις εκλογές του έτους αυτού, απευθύνεται προς τον αείμνηστο συμπολίτη δικηγόρο Ευθύμιο Αναγνωστόπουλο (πατέρα του επίσης Τρικαλινού δικηγόρου και πρώην προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Τρικάλων κ. Κώστα Αναγνωστόπουλου). Το οποίο όμως μας παρέδωσε ο συμπολίτης δικηγόρος κ. Σωκράτης Τσαγκαδόπουλος.
Και ο μεν Θύμιος Αναγνωστόπουλος, υπήρξε συνυποψήφιος βουλευτής με τον Αλέξανδρο Βαμβέτσο στο ψηφοδέλτιο του κόμματος της «Τρίτης καταστάσεως» που είχε ιδρύσει ο Τρικαλινός νομομαθής, ο δε αείμνηστος Γιάννης Τσαγκαδόπουλος, πατέρας του Σωκράτη, διετέλεσε επί χρόνια διευθυντής του ιδιαιτέρου πολιτικού γραφείου του Βαμβέτσου στα Τρίκαλα. Ώστε να δικαιολογείται και η κατοχή αυτού του πολιτικού ντοκουμέντου που γράφτηκε πριν 47 ολόκληρα χρόνια -περίπου μισό αιώνα.
Ποιος ο Αλ. Βαμβέτσος
Προτού όμως φθάσουμε στην καταχώρηση του γράμματος χρήσιμο είναι να γίνει μια μικρή έστω σκιαγράφηση της προσωπικότητας και του έργου του Αλέξανδρου Βαμβέτσου. Για να προσδιορισθεί ίσως έτσι και το περιεχόμενο, αλλά και το ύφος του συγγραφέα του. Ο οποίος, Τρικαλινός ων, δήλωνε δημοσία πως δεν θέλει να «βλέπει» τους Τρικαλινούς, και για πολλά χρόνια δεν πατούσε καν στα Τρίκαλα, την γενέτειρά του. Τόσο πικραμένος ήταν μαζί τους.
Στην προσπάθεια, λοιπόν, αυτή προσδιορισμού της μορφής του, θα χρησιμοποιηθεί το κείμενο μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, που έγινε στις 15 Ιανουάριου 1989, από τον δημοσιογράφο Θύμιο Λώλη, στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ράδιο Ζυγός» και με τον γενικό τίτλο «Τρικαλινές προσωπογραφίες». Που, κατά σύμπτωση, άρχισαν με παρουσίαση της προσωπικότητας του Αλέξανδρου Βαμβέτσου. Στην εκπομπή αυτή πέραν των άλλων που παρατίθενται- ακούστηκαν και ηχογραφημένες κρίσεις και σχόλια του αείμνηστου σήμερα, αλλά εν ζωή το 1989 Δημάρχου Τρικάλων Γιάννη Μάτη με τον οποίο είχε ιδιαίτερα στενή σχέση και του έγκριτου δικηγόρου Χρήστου Λύτρα, που είχε γνωρίσει τον Αλέξανδρο Βαμβέτσο.
Στην εκπομπή, λοιπόν, εκείνη αναφέρθηκαν και τα εξής: Ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος υπήρξε μια προσωπικότητα που δόξασε την πόλη, αλλά κι όσο καμία άλλη δεν «παρεξήγησε» και δεν «παρεξηγήθηκε» από τους Τρικαλινούς. Μια αναμφισβήτητη μορφή της νομικής μας επιστήμης, μια αυθεντία της νομικής σκέψης που έλαμψε για δεκαετίες. Αλλά κι ένας πληθωρικός πολιτικός που πέθανε χωρίς να σημαδέψει όσο μπορούσε την πολιτική ζωή. Ήταν ο πρώτος μεταξύ των αναγνωρισμένων νομικών. Αλλά, σε μια εποχή πολιτικής παντοδυναμίας των δικηγόρων που κυριαρχούσαν στο Ελληνικό κοινοβούλιο, ο ίδιος δεν κατόρθωσε ποτέ σχεδόν να κάνει πολύ αισθητή την πολιτική του παρουσία. Παρ’ όλο που διετέλεσε 3 φορές βουλευτής, υπαρχηγός και αρχηγός πολιτικών κομμάτων.
Ο λόγος για τον Αλέξανδρο Βαμβέτσο, τον Τρικαλινό που ξεκίνησε σαν «παιδί θαύμα», διέγραψε μια λαμπρή σταδιοδρομία στο χώρο της Νομικής Επιστήμης, αλλά πέθανε με το βαθύ παράπονο -πιστεύω- πως κι οι συμπατριώτες του δεν αναγνώρισαν τις μεγάλες πολιτικές του ικανότητες.
Όταν ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος, γιος σχολάρχη της πόλης μας, του Βασίλη Βαμβέτσου, έπαιρνε το πτυχίο της Νομικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, σε ηλικία μόλις 16 ή 17 χρόνων οι εφημερίδες της Ελληνικής πρωτεύουσας της εποχής εκείνης έγραψαν χαρακτηριστικά γι’ αυτόν: «Και τα νήπια με τις φοφούλες παίρνουν πτυχία». Γιατί ήταν η εποχή που οι έφηβοι της ηλικίας του Αλέξανδρου φορούσαν ενδυμασία με φραμπαλάδες και φοφούλες. Όμως ο Τρικαλινός πτυχιούχος της Νομικής σ’ όλη του τη ζωή δεν διέψευσε αυτούς που δέχτηκαν σιωπηλά ή και χειροκρότησαν κάποια του ανορθόδοξα πηδήματα των τάξεων του Σχολαρχείου, για να παραβιάσει, παιδί ακόμα αυτός, την πόρτα του πανεπιστημίου. Ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος δεν έλειψε από καμία νομοπαρασκευαστική ζύμωση επί δεκαετίες. Όμως, αντίθετα, δεν ήταν πάντοτε παρών στη Βουλή, εκτός από πολύ μικρά διαστήματα του 1932, 1936 και 1946 όταν κατόρθωσε να σπάσει την πολιτική του «γκίνια» και να καθίσει στα κοινοβουλευτικά μας έδρανα. Κι είχε ένα τόσο μεγάλο πάθος για την πολιτική αυτός ο άνθρωπος. Αφού έφθασε να είναι συνιδρυτής και υπαρχηγός του κόμματος των Ελευθεροφρόνων (Μεταξά) το 1923, υπαρχηγός του Εθνικού Κόμματος Ελλάδος (Ζέρβα) το 1946 με 1949 και να προχωρήσει στην ίδρυση δικού του κόμματος, το 1949 με 1950 με την επωνυμία «Τρίτη Κατάστασις». Διαρκής κι ασίγαστη φιλοδοξία του, να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Δυσανάλογη όμως η ανταπόκριση του εκλογικού σώματος. Γιατί άραγε;
Προσπάθησα από μαρτυρίες συμπολιτών που γνώρισαν τον Αλέξανδρο Βαμβέτσο να δώσω μια εύλογη απάντηση στο ερώτημα γιατί αυτός ο Τρικαλινός κολοσσός της νομικής σκέψης έμεινε ο «αδικημένος» της πολιτικής προτίμησης -και των συμπατριωτών του ακόμα, αφού και στα Τρίκαλα, δεν ψηφίζονταν όσο έπρεπε. Ομολογώ πως δεν προσέγγισα καν την εξήγηση. Άλλοι απέδωσαν την εν μέρει αποτυχία του Αλέξανδρου Βαμβέτσου σαν πολιτικού, στην άρνησή του να προσχωρήσει στην μέθοδο της ρουσφετολογίας- που οργίαζε και στην εποχή του. Δεν έδινε απάντηση με μπιλιετάκια, στα τόσα αιτήματα των φίλων και οπαδών του. Και φυσικά εκείνοι τον καταδίκαζαν με την ψήφο τους. Πολλοί τον περιέγραψαν σαν σκληρό και απότομο στις αντιδράσεις του, κάθε φορά που τα πολιτικά του μηνύματα δεν μετρούσαν ανάλογα με ψήφους. Και μερικοί ίσως και οι πιο κοντά στην πραγματικότητα- απέδωσαν την πολιτική του περιπέτεια στην πληθωρικότητα και την ικανότητά του, που δεν χωρούσε στην πολιτική πρακτική της εποχής του και τον οδηγούσε σε δικαιολογημένες -ασυγχώρητες όμως, απ’ τον κόσμο- αντιδράσεις. Όπου και να βρίσκεται η αλήθεια, ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος άφησε πίσω του την εντύπωση του πολιτικού που με προχωρημένη σκέψη, δεν έπεισε όσο περίμενε ο ίδιος και παρεξήγησε όσο δεν έπρεπε τους άλλους.
Θυμάμαι τον Αλέξανδρο Βαμβέτσο, όταν καθιερωμένος κι αναμφισβήτητος νομικός αλλά λίγο πικραμένος πολιτικός, ήρθε στα Τρίκαλα, ίσως την τελευταία φορά πριν το θάνατό του. Ήταν τα χρόνια της δικτατορίας και η πρώτη φορά που τον έβλεπα από κοντά: Ένα κοντόχοντρο άνθρωπο, με χαρακτηριστικά ολοκληρωτική φαλάκρα, και γυαλιά μυωπίας, με άνεση όμως στην συμπεριφορά τις κινήσεις και τον διάλογο. Στο χολ του ξενοδοχείου «Διβάνη» έδινε συνέντευξη στους δημοσιογράφους των τοπικών εφημερίδων. Κι εκείνο που τυπώθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου, απ’ όλη την συνομιλία μας ήταν η λίγο απροσδόκητη, αλλά τόσο χαρακτηριστική απάντηση που έδωσε ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος στο ερώτημα ρουτίνας: «πως νοιώθετε που το όνομά σας τιμά τα Τρίκαλα;»
-Μπα έτσι λέτε; απάντησε ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια του πίσω απ’ τους μυωπικούς φακούς, με το μαύρο λεπτό σκελετό. Μα η δόξα των Τρικάλων σήμερα, πρόσθεσε, είναι ο Βασίλης Τσιτσάνης με τον Σακαφλιά του που έγινε ύμνος, η Χορωδία Τρικάλων (τότε της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου), με την ερμηνεία των τραγουδούν τον Μίκη Θεοδωράκη και η ποδοσφαιρική ομάδα των Τρικάλων που συγκεντρώνει χιλιάδες φιλάθλους κάθε Κυριακή στα γήπεδα όλης της χώρας. Ήταν η εποχή που ο ΑΟ Τρίκαλα αγωνιζόταν στην Α’ εθνική. Βέβαια η απάντηση αυτή ίσως έκρυβε κάποια σκωπτική ή και λίγο εγωιστική διάθεση -απόρροια αίσθησης υπεροχής- που πληθωρικά διέθετε ο Βαμβέτσος. Όμως δημιούργησε τις ανάλογες εντυπώσεις στο ακροατήριο. Ήταν άλλωστε, περίοδος της δικτατορίας κι η πολιτικολογία παρακινδυνευμένη και για έναν Βαμβέτσο ακόμα, που έδειχνε ότι δεν φοβόταν τίποτα.
Αν όμως δεν κατόρθωσε να συνδεθεί τόσο έντονα με την πολιτική ζωή μας και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος, ταυτίστηκε πάρα πολύ μ’ ένα μεγάλο τοπικό πρόβλημα. Ήταν η εποχή που το θέμα της παλιάς ζωαγοράς των Τρικάλων, απέναντι από το μύλο Βοϊλα, κρατούσε πεισματικά την τοπική επικαιρότητα για πολλά χρόνια. Καθώς ολονύκτιες μάχες δίνονταν στο Δημοτικό μας Συμβούλιο, ανάμεσα στην πλειοψηφία του τότε Δημάρχου Γιάννη Μάτη και την μειοψηφία του Γιάννη Θεοδοσόπουλου, γύρω από μια γραπτή δήλωση του αδελφού του αείμνηστου Δημάρχου Θεοδόση Θεοδοσόπουλου περί δωρεάν παραχώρησης στο Δήμο οικοπεδικής του έκτασης, στον χώρο της ζωαγοράς. Η υπόθεση εκείνη που συνέπεσε χρονικά και με την πυρκαγιά στο ξύλινο -μετά τον σεισμό του 1956- Δημαρχείο στη θέση όπου το σημερινό Δημοτικό Μέγαρο, πυροδότησε μια μεγάλη αλυσίδα δικαστικών αγώνων, οι οποίοι κατέληξαν στο Άρειο Πάγο.
Υπερασπιστής της θέσης και των συμφερόντων του Δήμου εκεί, ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος, παλιός και καλός φίλος του Δημάρχου Γιάννη Μάτη. Όμως παρά την νομική δυνατότητα του κορυφαίου Τρικαλινού νομικού η υπόθεση χάθηκε για το Δήμο. Το γιατί, εξηγεί με συνέντευξή του ο Δήμαρχος Γιάννης Μάτης.
Ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος είναι, μπορώ να πω πάνω απ’ όλα μια νομική δόξα των Τρικάλων -αν στέκεται ο χαρακτηρισμός αυτός. Αφού όλοι οι βασικοί νόμοι, πάνω στους οποίους κυλά σήμερα το ιδεώδες της δικαιοσύνης στον τόπο μας, φέρει και την δική του σφραγίδα. Η πολιτική δικονομία, το Σύνταγμα, ο εμπορικός και οι άλλοι ποινικοί κώδικες πέρασαν απ’ τα χέρια του και χαράχτηκαν απ’ την νομική του σκέψη.
(Στο σημείο αυτό ακούγεται ηχογραφημένη συνέντευξη με τον δικηγόρο Χρήστο Λύτρα, που νεότερός του, γνώρισε τον Αλεξ. Βαμβέτσο).
Είπα στην αρχή πως θα αποφύγω τα εγκυκλοπαιδικά. Όμως λακωνικά πρέπει να αναφέρω ότι ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1890 και πέθανε στην Αθήνα το 1971. Ήταν παντρεμένος και πατέρας τριών κοριτσιών. Δικηγορούσε στην Αθήνα, μα είχε συχνή επαφή με τα Τρίκαλα όπου πολιτεύονταν. Οι πιο παλιοί θυμούνται τις περιορισμένες του παρέες κάθε φορά που έρχονταν στην γενέτειρά του. Ήταν, λένε, δύσκολος και λίγο ιδιότυπος σ’ αυτές τις προσωπικές του επιλογές.
Η ιδιοτροπία των μεγάλων, ίσως κι εδώ.
Αλλά πολύ εντυπωσίαζε και η «σκληρή» -για την εποχή του- γλώσσα που χρησιμοποιούσε στα γραπτά του κείμενα και τις συζητήσεις, μερικοί δε χαρακτηρισμοί του έμειναν αξεπέραστα αποφθέγματα. Συνήθιζε δηλαδή να αποκαλεί το ελληνικό δημόσιο σαν τον πιο «σκληρό εργοδότη» στις σχέσεις του, με όλους τους συμβαλλόμενους μαζί του. Κι ακόμα να μιλάει και να γράφει για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -την εποχή της οκτάχρονης παντοδυναμίας του- ότι είναι ένας «οδοποιός».
Βέβαια μια προσωπικότητα σαν αυτή του Αλέξανδρου Βαμβέτσου δεν δίνεται ούτε τόσο εύκολα ούτε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα μιας εκπομπής. Άλλωστε από την αρχή τόνισα πως μια απόπειρα απλής σκιαγράφησης γίνεται εδώ. Με όσα μειονεκτήματα και ατέλειες μπορεί να έχει αυτό το εγχείρημα. Και δεν είμαι βέβαιος, αν μπόρεσα να μεταφέρω αυτό που βάραινε πάντα στη σκέψη μου γι’ αυτή την Τρικαλινή φυσιογνωμία. Ότι ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος ήταν ένας μεγάλος Τρικαλινός, ένα όνομα που τίμησε την πόλη μας, αλλά έφυγε με την πίκρα ότι δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε η πολιτική του ωριμότητα και τόλμη. Ενώ δηλαδή αναγνωρίστηκε η νομική του κατάρτιση και η πληθωρική του κοινωνική δράση δεν πέρασε το πολιτικό του μήνυμα.
Και κοντολογίς ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος υπήρξε μορφή, σαν λάμψη στο κοινωνικό μας στερέωμα, που την σκίασε η καταχνιά κάποιων πολιτικών συγκυριών κι ανθρωπίνων αδυναμιών.
Όλοι αναγνώριζαν την επιστημονική κατάρτιση, την τόλμη και την πληθωρική δραστηριότητα του Αλέξανδρου Βαμβέτσου, του Τρικαλινού που τιμήθηκε σαν νομικός, μα αμφισβητήθηκε ως πολιτικός. Και τίποτα σχεδόν σήμερα δεν μαρτυράει γύρω μας ότι υπήρξε, παρά μόνο ένα μικρό Τρικαλινό δρομάκι κάπου εκεί κάτω απ’ τον Αη Λιά….
Ένα γράμμα του Αλεξ. Βαμβέτσου πολιτικό ντοκουμέντο
Για τα Τρικαλινά πράγματα
Αμέσως μετά τις εκλογές του Μαρτίου του 1950, στις οποίες το κόμμα της «Τρίτης Καταστάσεως» που είχε ιδρύσει ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος -και στις οποίες το κόμμα του καταποντίστηκε, ώστε να μην εκλεγεί και ο ίδιος βουλευτής- πικραμένος και αγανακτισμένος έστειλε στον φίλο του και συνυποψήφιο, τον Ευθύμιο Αναγνωστόπουλο, δικηγόρο, το παρακάτω γράμμα, που για πρώτη φορά έρχεται στο φως της δημοσιότητας και αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο για τα τοπικά πολιτικά μας πράγματα.
«Αγαπητέ μου Θύμιο,
Εδιάβασα με συγκίνησιν το γράμμα σου. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν με έπεισες. Η στάσις της πόλεως και της περιφέρειας Τρικάλων δεν είναι τωρινή. Πλην μιας και μόνης φοράς του Νοεμβρίου 1920, έκτοτε δεν παρέλειψεν ευκαιρίαν δια να εκδηλώση το κατ’ εμού μίσος της. Και το 1932 και το 1936 και το 1946 εξελέγην χάρις εις τους σταυρούς της Καρδίτσης. Ήλπιζα, ότι αυτήν την φοράν θα ησθάνετο υπερηφάνειαν και θα μετέβαλεν άρδην στάσιν. Με εξηπάτησεν όμως δια των φαινομενικών εκδηλώσεων και αυτό είναι αδύνατον να το συγχωρήσω ποτέ. Δεν αναζητώ λόγους, ούτε με ενδιαφέρουν. Γεγονός είναι ότι επήραμεν 400 περίπου εις τα Τρίκαλα, όσα δηλ. και ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος. Γεγονός είναι ότι ο συνεταιρισμός εις τον οποίον την τελευταίαν προ των εκλογών εβδομάδα παρεχωρήθη εν εργοστάσιον δεν μας εψήφισεν. Γεγονός είναι ότι τάξεις ολόκληροι, τας οποίας εξυπηρετήσαμεν, (παλαιοί πολεμισταί, πολύτεκνοι, επαγγελματίαι, κρεοπώλαι, κεραμοποιοί) δεν μας εψήφισαν. Γεγονός είναι ότι το Διάλεσι με την γέφυραν μας έδωσε 65 περίπου και το Τσαγαλί 9, ψήφισαν… Παγκούτσον. Έπειτα από όλα αυτά αξίζει τον κόπον να πολιτεύεται κανείς εις αυτήν την ΑΤΙΜΟΝ περιφέρειαν, να εξοδεύεται, να στερείται της στοργής των παιδιών του;
Όχι, αγαπητέ Θύμιο, χαρούν με το δίκιο των οι εχθροί μας, αφού μας εξωστράκισαν. Αν μετενόησαν ή όχι μερικοί, μου είναι άδιάφορον. Εγώ δεν έχω κέφι πλέον δια πολιτικήν . Πρέπει να συγκεντρωθώ δια να ζήσω και να κοιτάξω λίγο τα οικονομικά μου και τα παιδιά μου. Δεν είμαι πλέον, τόσον νέος δια να αρχίσω νέους αγώνας. Ούτε έχω λεπτά για πέταμα. Αρκεί να θυμηθώ τα συνεχή τηλεφωνήματα που μου ζητούσαν χρήματα εις βάρος του ψωμιού των παιδιών μου, δια να μη σκέπτομαι ούτε κατά διάνοιαν πολιτικήν και μάλιστα εις την καταραμένην και αγνώμονα αυτήν περιφέρειαν. Η πολιτική στην Ελλάδα είναι δια τους Κροίσσους ή δια τους έχοντας ελαστικήν συνείδησιν και χρηματοδοτουμένους έναντι υπόπτων ανταλλαγμάτων. Αι εκλογαί αυταί εστοίχισαν εις τα μεγάλα κόμματα 5-10 δισεκ. δι’, έκαστον. Ούτε μπορώ ούτε θέλω να ζητήσω τέτοια ποσά δια νέους πολιτικούς αγώνας. Η αστική κοινωνία εσάπισε και είναι αξία της τύχης της.
Πρέπει, λοιπόν, να κοιτάξω τη δουλειά· μου, και να έχω απερίσπαστο το μυαλό μου. Η Ελλάς δεν θέλει τίμιους ανθρώπους, η Θεσσαλία μισεί τους Θεσσαλούς και τα Τρίκαλα με φθονούν. Ας εκπροσωπηθούν από μηδαμινότητας. Τέτοιοι είναι, τέτοιους χρειάζονται. Βλέποντας τρικαλινόν δεν μπορώ να ξέρω αν είναι φίλος ή απατεών. Τα Τρίκαλα διεγράφησαν δι’ εμέ από τον γεωγραφικόν χάρτην και τούτο όχι εν βρασμώ ψυχικής ορμής, αλλ’ εν πλήρει και απολύτω ψυχραιμία.
Σε ευχαριστώ, και σένα και τον αγαπητόν κ. Τσαγκαδόπουλον δι’ όλους σας τους κόπους και τας θυσίας, αλλά παρακαλώ να κλείσετε το γραφείον δια να το ενοικιάσει ο θείος μου ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΗΤΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΑΛΑΙΟΝ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΝ αφού 90%- θα είναι από εκείνους που μας μαύρισαν. Στο δικό μου δικηγορικό γραφείο Τρικαλινός δεν θα ξαναπατήση.
Η απόφασίς μου είναι ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΟΣ
Με πολλήν αγάπη
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΜΒΕΤΣΟΣ
Για την αντιγραφή: Σ.Α. Μπακοβασίλης
