Ο κ. Κων/νος Παυλάκος, κλασικός φιλόλογος, είναι εμβριθής γνώστης της αρχαίας και νεότερης ιστορίας μας με σημαντικό συγγραφικό έργο και βαθυστόχαστες θεωρητικές προσεγγίσεις της αρχαίας ελληνικής σκέψης, με μελετημένες φιλοσοφικές αναζητήσεις και σημαίνουσες αναφορές σε ιστορικές μορφές της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Είναι επίσης γνωστές οι έγγραφες δημόσιες τοποθετήσεις του για ζητήματα της σύγχρονης κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής με ύφος οξυδερκές μέσα από το οποίο προβάλλεται το ήθος ενός ανθρώπου που αγωνιά για την προβολή και συχνά την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
Στο ερώτημα ΓΙΑΤΙ επιλέχθηκε ο Μακρυγιάννης ως ένα από τα σημεία αναφοράς των ηρώων της επανάστασης του 1821, ο κ. Κων/νος Παυλάκος αναφέρει.
«Πέρα από την επικαιρότητα των ημερών ότι πλησιάζει η επέτειος της Επαναστάσεως του 1821 κατά των Τούρκων και ο Μακρυγιάννης ήταν ένας από τους βασικούς συντελεστές της, τα Απομνημονεύματά του έχουν μια ιδιαίτερη αξία: Μολονότι έχουν παρέλθει πάνω από 150 έτη αντικατοπτρίζουν καταστάσεις, συμπεριφορές και προβλήματα που συναντούμε και σήμερα (προβλήματα οικονομικά, φτώχεια αγωνιστών της Εθνεγερσίας, φτώχεια μεγάλης μερίδας του Ελληνικού λαού, καταχρήσεις, διασπάθιση δημοσίου χρήματος, αυθαίρετη συμπεριφορά της εξουσίας κ.ά.)
Η διαφορά έγκειται στο ότι τότε μεν η Ελλάδα, ένα μικρό κρατίδιο που τα σύνορά της έφταναν μέχρι τη Λαμία, αντιμετώπιζε δυσκολίες καθώς μόλις είχε βγει από μια πολυαίωνη σκλαβιά (τουρκοκρατία). Σήμερα όμως, ενώ έχουν παρέλθει σχεδόν εβδομήντα χρόνια χωρίς η χώρα μας να έχει εμπλακεί σε πόλεμο (από τη λήξη του εσωτερικού πολέμου του 1949) και παρά την εισροή σημαντικών ευρωπαϊκών κονδυλίων – θυμηθείτε τα διάφορα παχυλά πακέτα – βρίσκεται πάλι σε οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση. Ασφαλώς ευθύνονται κάποιοι γι΄ αυτήν την κατάσταση. Ο Μακρυγιάννης επισημαίνει πολλούς της εποχής του. Οι έννοιες «δόλος» και «απάτη» απαντώνται συχνά στα Απομνημονεύματά του.
Ο Μακρυγιάννης αποτελεί παράδειγμα αξιομίμητο ως ανθρώπου και ως πολιτικού. Έδρασε ποικιλοτρόπως ως βιοπαλαιστής, επολέμησε για την απελευθέρωση της πατρίδος, δεχόμενος πολλαπλά τραύματα σε όλο του το σώμα, και με τα ίδια του τα «τζακισμένα», όπως λέει, χέρια του έγραψε τα Απομνημονεύματά του, μαθαίνοντας από μόνος του να γράφει και να διαβάζει στα 33 ! του χρόνια.
Επρότεινε τον πενιχρό του μισθό να τον κρατήσει το Ελληνικό Δημόσιο και να τον μοιράσει στους αναξιοπαθούντες αγωνιστές της Απελευθερώσεως κι αυτός ν΄απομείνει με την λίαν πενιχρή αναπηρική του σύνταξη των 165 δραχμών για να συντηρεί την οικογένειά του που αποτελούνταν από δώδεκα παιδιά.
«Γεύτηκε» τα δεινά της φυλακής δυο φορές. Φυλακίστηκε από του Τούρκους στο κάστρο της Άρτας σε ηλικία 24 ετών τον Απρίλιο του 1821, μόλις είχε αρχίσει η Επανάσταση. Ήταν ο «πρώτος επίσημος Έλληνας κατάσκοπος της Επαναστάσεως» κατά τον καθηγητή Απόστολο Βακαλόπουλο.
Φυλακίστηκε και από το Μεταπελευθερωμένο Ελληνικό Κράτος το 1853 σε ηλικία 56 ετών με την κατηγορία ότι δήθεν εσχεδίαζε την δολοφονία του βασιλικού ζεύγους (Όθωνος και Αμαλίας)
Τέλος, τους στοχασμούς του επί της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας θα τους ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι της ιστορίας.
Εν κατακλείδι, το «απελέκητο γράψιμο» του Μακρυγιάννη καταλήγει να είναι ένα ΜΑΘΗΜΑ ατομικής και εθνικής αυτογνωσίας»
Από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Τρικάλων
