Πίσω –νοερά- με γύρισε η παρακάτω είδηση. Τότε που κάναμε σκασιαρχείο και πηγαίναμε για ποδοσφαιράκια και μπιλιάρδο στον «Ψαρή» (εκεί που σήμερα είναι τα Public). Τότε που πηγαίναμε στο «Φρούριο» για φραπέ ή ακόμα και στο σινέ «Κόσμος» που έπαιζε και πρωινές ώρες για… τσόντα!
Μνήμες της μαθητικής ζωής και της πόλης που ήταν πολύ διαφορετική από τη σημερινή, τα τότε στέκια, τους κινηματογράφους –κλειστούς και θερινούς-, τα ζαχαροπλαστεία, τότε που «ωριμάσαμε», μια άλλη εποχή που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μας. Τότε που φορούσαμε ακόμα πηλίκιο και τα κορίτσια ποδιές.
«Διευθυντής σχολείου καταλαμβάνει σκασιάρχας μαθητάς εντός ζαχαροπλαστείου» ο τίτλος τοπικής εφημερίδας.
Μαθητές ιδιωτικού γυμνασίου –δύο υπήρχαν τότε στα Τρίκαλα- ζήτησαν άδεια για να εκκλησιαστούν και να μεταλάβουν των αχράντων μυστηρίων. Την άδεια την πήραν αλλά μετά τη μεταλαβιά δεν επέστρεψαν στο σχολείο και κάποιοι από αυτούς πήγαν σε συνοικιακό καφενείο, ενώ κάποιοι άλλοι σε κεντρικό ζαχαροπλαστείο.
Έτσι λοιπόν ο διευθυντής του σχολείου πήρε το σχολικό αυτοκίνητο και ξεκίνησε την περιήγηση προς εύρεση των σκασιαρχών. Αυτοί που βρίσκονταν στο συνοικιακό καφενείο πήραν είδηση τι συνέβαινε βλέποντας από μακριά το σχολικό να πλησιάζει και την… «έκαναν» από την πίσω πόρτα του καφενείου.
ΕΡΕΥΝΑ-ΚΕΙΜΕΝΑ: Σ.Α. ΜΠΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ
Οι άλλοι όμως που πήγαν στο κεντρικό ζαχαροπλαστείο την… πάτησαν διότι δεν υπήρχε πίσω πόρτα! Ο διευθυντής του σχολείου τους έκανε τσακωτούς και «κρατώντας ράβδον τους εράβδισεν επανειλημμένως παρουσία και των λοιπών θαμώνων του ζαχαροπλαστείου οι οποίοι, όπως γράφει η εφημερίδα, εξέφραζον την ικανοποίησιν των, διά την τοιαύτην αποφασιστικήν επέμβασιν του εκπαιδευτικού!»
Εκείνη την εποχή βεβαίως, δεκαετία του 70, το σκασιαρχείο ήταν λίγο πολύ καθημερινό φαινόμενο των μαθητών. Και βεβαίως ήταν ομαδικό άθλημα! Τη μια μέρα οι μεν, την άλλη οι δε, και πήγαινε λέγοντας. Συνήθως φεύγαμε γιατί ήμασταν αδιάβαστοι. Τότε μάλιστα θυμάμαι ότι φορούσαμε ακόμη τα πηλίκια οι μαθητές και ποδιές οι μαθήτριες. Τα πηλίκια όταν κάναμε σκασιαρχείο τα βάζαμε στην… κωλότσεπη για να μη δίνουμε στόχο!
Δεν ήταν και πολλά τα ζαχαροπλαστεία εκείνη την εποχή. Επί της Ασκληπιού βρίσκονταν το «Διεθνές», του «Ντίνα», του «Γιαννή», του «Νίτσα», του «Καλκαντέρα», του «Γούναρη», του «Μέγα» στην Κονδύλη ίσως και κάποια άλλα που δεν θυμάμαι. Ο «Ντίνας», ο «Γιαννής» και ο «Νίτσας» είχανε και πατάρι. Πολλές φορές φεύγαμε την πρώτη ώρα –αν δεν μας άρεσε το μάθημα ή δεν είχαμε διαβάσει- πηγαίναμε στου «Γιαννή» ο οποίος έφτιαχνε φοβερή κρέμα και την σέρβιρε με μια φέτα ψωμί! Στο «Διεθνές» πηγαίναμε για την απίστευτη πουτίγκα του. Στου Νίτσα και στου Ντίνα πηγαίναμε στο πατάρι για καφέ και να κάνουμε και το απαραίτητο τσιγαράκι…
Θυμάμαι μια ιστορία που συνέβη σε κάποιο από τα πατάρια. Σκασιαρχείο καμιά δεκαριά –ίσως και παραπάνω- στο πατάρι καπνίζοντας αρειμανίως, πίνοντας καφέ και κάνοντας πλάκα. Είχαν μάλιστα βάλει και κάποιον να φυλάει τσίλιες παρακαλώ. Οργανωμένα πράγματα…
Ο τσιλιαδόρος όμως όταν ταράζονταν τον έπιανε… γλωσσοδέτης! Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο γυμνασιάρχης με τον βούρδουλα! Έτσι λοιπόν με την εμφάνιση του γυμνασιάρχη ο τσιλιαδόρος ταράχτηκε με αποτέλεσμα να μη μπορεί να μιλήσει, όμως ακούστηκε ένα σύριγμα:
Σσσσσσ….
Σσσσσσ….
Αλλά μέχρι να το πει ο γυμνασιάρχης είχε ήδη ανεβεί στο πατάρι φωνάζοντας και χτυπώντας με τον βούρδουλα όποιον έβρισκε μπροστά του. Ένας μάλιστα πήδηξε από το πατάρι για να γλυτώσει!
Σύρμαααα!!! ακούγεται τελικά η φωνή του τσιλιαδόρου αλλά το κακό είχε γίνει…
Και οι αποβολές αλλά και το ξύλο πήγαν σύννεφο!
