Ο αείμνηστος δικηγόρος Μιχάλης Χατζηγάκης, λόγω της στενής συγγένειας που είχε με δύο πολιτικούς παράγοντες του τόπου μας, τον θείο του Σωτ. Χατζηγάκη και τον αδελφό του Δημ. Χατζηγάκη, αναμίχτηκε από πολύ μικρός στην πολιτική ζωή του τόπου, που την έζησε έντονα, όσο κανένας άλλος. Έτσι οι αναμνήσεις του είναι πλούσιες, ιδιαίτερα από διάφορα πολιτικά περιστατικά της παλιάς εποχής. Τις αναμνήσεις του ο Μιχ. Χατζηγάκης δημοσίευσε κατά καιρούς στην εφημερίδα «Τρικαλινά Νέα» με το ψευδώνυμο «Ο Παλαιός».
Ο προεκλογικός… πετροπόλεμος
Στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του παλιού καιρού στην πόλη μας δεν έλλειπαν τα διάφορα επεισόδια, που τις περισσότερες φορές έδιναν στην όλη εκλογική ατμόσφαιρα κι’ έναν ιδιαίτερα εύθυμο τόνο. Τα επεισόδια αυτά, προκαλούνταν συνήθως από τον μεγάλο φανατισμό, που επικρατούσε τότε ανάμεσα στους οπαδούς των αντιμαχομένων παρατάξεων, αλλά και από γκάφες —μεγάλες ή μικρές— που κάνανε οι ίδιοι οι υποψήφιοι στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν όσο το δυνατό περισσότερους ψηφοφόρους. Μερικά μάλιστα από τα επεισόδια ήταν και τραγικά, καμιά φορά και με ανθρώπινα θύματα. Με τραγικά αποτελέσματα κατέληγαν και οι προεκλογικοί… πετροπόλεμοι, που ήταν ένα συνηθισμένο γεγονός, συνάμα όμως και πολύ… θεαματικοί στις εκλογές της παλιάς εποχής.
«Σε παραμονές εκλογών —γράφει στις αναμνήσεις του ο Μ. Χατζηγάκης— ο Δήμαρχος Τρικκαίων Παναγ. Χατζηγάκης με την πρόφαση δήθεν της επισκευής των δρόμων της πόλεώς, συγκέντρωνε σκύρα σε σωρούς (αμμοχάλικο και πέτρες) εντεύθεν της σιδερένιας γέφυρας του Ληθαίου, τα οποία όμως χρησιμοποιούντο ως… πολεμοφόδια από τους οπαδούς των Χατζηγάκηδων κατά τις διαδηλώσεις εναντίον των εκείθεν του ποταμού αντιπάλων τους. Δεν έλλειπαν όμως και τα όπλα και σε μια τέτοια εκδήλωση σκοτώθηκε από αδέσποτη σφαίρα ένας φτωχός μπαλωματής Κουτσονάσιος ονόματι, ο οποίος είχε την παράγκα του στην απέναντι όχθη του Ληθαίου, εκεί όπου βρίσκονταν η ταβέρνα «Κωστάρας» επί της πλατείας Εθνικής Αντίστασης, (τότε πλατεία Κιτριλάκη).
«Βαβέτσους» — «Χατζηγάκ’ς»
Αλλά και τα ίδια ονόματα των υποψηφίων, που αποτελούσαν συχνά σύνθημα σε κάθε εκλογή, δημιούργησαν ιστορία, όπως του Βαμβέτσου, του Χατζηγάκη, του Έξαρχου, του Ταρμπάζη κ.ά. Σχετικά ο Μιχ. Χατζηγάκης διηγείται το παρακάτω χαριτωμένο περιστατικό, που συνέβη στον ίδιο προπολεμικά:
«Γύρω στα 1935 βρέθηκα στην Αθήνα και θέλοντας να περάσω την βραδιά μου, πήγα στο θέατρο Παπαϊωάννου, όπου έπαιζε ένας επιθεωρησιακός θίασος. Είχα πάει νωρίς και το θέατρο ήτανε άδειο ακόμα, οπότε σε μια στιγμή ακούω από δυο – τρεις εισερχομένους την φράση:
— Βαβέτσους!…
Και από την άλλη μεριά του θεάτρου την απάντηση:
— Χατζηγάκ’ς!!…
Το πράγμα —συνεχίζει ο Μιχ. Χατζηγάκης— με εξέπληξε και διερωτήθηκα τι άραγε να έγινε, οπότε πληροφορήθηκα, ότι οι εκφωνήσαντες τις λέξεις αυτές ήσαν ηθοποιοί, που περνώντας κατά τον χειμώνα εκείνο από τα Τρίκαλα σε παραμονές εκλογών, είχανε ακούσει τα ονόματα των δύο υποψηφίων Βαμβέτσου και Χατζηγάκη, προφερόμενα κατά τον ανωτέρω Θεσσαλικό τρόπο και τους έκανε τόση εντύπωση, που αργότερα χρησιμοποιούσαν αυτά για να χαιρετιούνται μεταξύ τους».
Για την αντιγραφή: Σ.Α. Μπακοβασίλης
