Πρόσφατα συζητήθηκε και στο δημοτικό συμβούλιο Τρικάλων το νομοσχέδιο «Κλεισθένης», το νέο νομοθέτημα με το οποίο επιχειρεί η κυβερνητική πλειοψηφία να καθορίσει τις μελλοντικές εξελίξεις στην Τ.Α.
Βέβαια τις τελευταίες ώρες η κυβέρνηση θέλοντας να εξυπηρετήσει τη γενικότερη πολιτική και εκλογική στρατηγική της, ανοίγει νέα ζητήματα προκειμένου να κερδίσει πολιτικό χρόνο (2μηνη διαβούλευση, χωροταξικό με δημιουργία νέων δήμων στα νησιά, νέες εκλογικές περιφέρειες στην Αττική με σπάσιμο της Β’ Αθήνας και του υπόλοιπου Αττικής).
Το νέο νομοσχέδιο μετά από δύο χρόνια “μελέτης” και “διαβούλευσης”, ούτε νέο, ούτε μεταρρυθμιστικό βήμα μπορεί να χαρακτηρισθεί, όπως επιχειρεί να το παρουσιάζει ο κ. Σκουρλέτης. Αντίθετα σε πολλά σημεία οδηγεί την Τ.Α σε αντιδραστικότερες πολιτικές.
Στην ουσία του υιοθετεί τον “Καλλικράτη” αφού υπάρχουν πάρα πολλά εκτεταμένα κομμάτια του πλήρως αντιγραμμένα. Τον ακολουθεί κατά άρθρο και σε πολλά σημεία οι όποιες αλλαγές επιφέρει είναι απλά και μόνο φραστικές.
Ασφαλώς και η ριζοσπαστική αριστερά ήταν ξεκάθαρα προσανατολισμένη στην καθιέρωση της απλής αναλογικής, στις εκλογές της μίας Κυριακής και στην έμμεση εκλογή δημάρχου από το Δημοτικό Συμβούλιο, διότι με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η συλλογική λειτουργία με ενίσχυση των οργάνων του Δήμου και ενισχύεται η ισότιμη συμμετοχή των πολιτών και αποδυναμώνεται το δημαρχοκεντρικό σύστημα.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο υιοθετεί μεν την απλή αναλογική στη συγκρότηση των δημοτικών συμβουλίων, αλλά ουσιαστικά την «ευνουχίζει» θεσμοθετώντας την εκλογή δημάρχου στο δεύτερο γύρο, μεταξύ των δύο πρώτων συνδυασμών προωθώντας θέσεις της ΚΕΔΕ, μετατρέποντας τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια σε “βουλευόμενα όργανα” ενώ τη απόλυτη διοίκηση θα κατέχουν οι δήμαρχοι ως μικροί κυβερνήτες που θα διαχειρίζονται ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους.
Το συγκεκριμένο όμως νομοσχέδιο πέραν της λογικής “Καλλικράτης” πηγαίνει αρκετά νεοφιλελεύθερα βήματα πιο πέρα, αφού ενσωματώνει πλήρως τις κατευθύνσεις του 3ου μνημονίου περί “Τριετούς στρατηγικής μεταρρυθμίσεων”, βαθαίνει το ρόλο της αυτοδιοίκησης ως το μακρύ χέρι του κράτους, με σκοπό την εφαρμογή όλων των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Συγκεκριμένα καταργεί τους περιορισμούς που υπήρχαν στον “Καλλικράτη” και επεκτείνει την «επιχειρηματικότητα» των δήμων, με τη λογική «καθιστούμε τους δήμους επιχειρηματίες με συμπράξεις προσελκύοντας κεφάλαια ώστε να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας».
Για πρώτη φορά επεκτείνει την ανταποδοτικότητα πέραν του τέλους στην καθαριότητα και του ηλεκτροφωτισμού και στην υπηρεσία του πρασίνου, διευρύνοντας την ανταποδοτικότητα και σε άλλες υπηρεσίες αφού υπάρχει ευρύτατη συναίνεση προς αυτή την κατεύθυνση από όλες τις μνημονιακές δυνάμεις.
Η αποκορύφωση όμως των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών δεσμεύσεων ενσωματώνεται στην ενίσχυση του Παρατηρητήριου Οικονομικής Αυτοτέλειας που αντί να καταργηθεί, ισχυροποιείται και παρακολουθεί με αυστηρό βλέμμα κάθε βήμα του δήμου σχετικά με την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών και κυβερνητικών, και αυτοδιοικητικών.
Στο ίδιο πνεύμα κινούμενο το νομοσχέδιο δεν καταργεί τη γραμματεία της αποκεντρωμένης διοίκησης, ώστε να σταματήσουν να υπονομεύουν τις αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων , γεγονός που υπήρξε πάγιο αίτημα του προμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης η κυρίαρχη αντιδημοκρατική λογική του νομοσχεδίου προωθείται και μέσα από την αντικατάσταση του θεσμού του συμπαραστάτη του δημότη που αντικαθίσταται από τους διορισμένους από το υπουργείο αποκαλούμενους «διαμεσολαβητές», την μη συλλογική λειτουργία του προεδρείου, την μεταβίβαση αρμοδιοτήτων του δημοτικού συμβουλίου στην οικονομική επιτροπή και άλλες προβλέψεις που δεν οδηγούν στο βάθεμα της δημοκρατικής λειτουργίας, αλλά στη σώρευση εξουσιών και αρμοδιοτήτων στα χέρια της κάθε πλειοψηφίας.
Συμπερασματικά το νομοσχέδιο αυτό, αν εξαιρέσουμε την αναλογική συγκρότηση των δημοτικών συμβούλων, κινείται στον αντίποδα των όσων διεκδικούσε η ριζοσπαστική αριστερά στο χώρο της Τ.Α. όλα αυτά τα χρόνια , αφού υιοθετεί, ενσωματώνει και προεκτείνει τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές ανατροπές που συντελέστηκαν στην αυτοδιοίκηση τα τελευταία 8 χρόνια με τον “Καλλικράτη”, τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα.
Τρίκαλα 12 Μαΐου 2018
