Ο κεντρικός δρόμος της πόλης μας, η οδός Ασκληπιού, κάποτε ήταν γεμάτη με παλιά αρχοντικά και στη θέση τους ξεφύτρωσαν πολυώροφα σύγχρονα κτίρια που δεν έχουν την ομορφιά και τη γραφικότητα των παλιών.
Ο δρόμος αυτός χαράχτηκε από τον μηχανικό Μένανδρο Ποτέσαρο περί το τέλος του 1887 και λίγο μετά έγινε η κατασκευή του, ήταν γνωστός με το όνομα «Σιδηροδρόμου» ή «Σταθμού», γιατί κατέληγε στον σταθμό των Θεσσαλικών Σιδηροδρόμων. Είχε τη δική του ατμόσφαιρα, το δικό του ξεχωριστό χρώμα, ακόμα και την ιδιαίτερη μυρωδιά του. Από τις ανθισμένες ακακίες -ειδικά τον Μάιο-, λουλουδιών κλπ. Από τις ακακίες που ήταν σε όλο το μήκος της λέγονταν και «ο δρόμος με τις ακακίες».
Στις αυλές των παλιών αρχοντικών της Ασκληπιού αφθονούσαν τα λογίς-λογίς λουλούδια. Κάθε άνοιξη ευωδίαζε ο δρόμος αυτός, πιο πολύ από τις ανθισμένες ακακίες, πού ήταν τότε φυτεμένες στα πεζοδρόμια και σκορπούσαν ένα μεθυστικό άρωμα. Ρουφούσες άπληστα αυτό το άρωμα, ανακατεμένο και με τον καθαρό τότε αέρα της πόλης, και ένοιωθες μια πραγματική ευεξία να κυριεύει ολάκερο το κορμί. Αρώματα ιτιάς, γιασεμιού, τριανταφυλλιάς, νυχτολούλουδου και Βασιλικού πλανιόνταν ολάκερο το καλοκαίρι σ’ αυτόν τον δρόμο, πού με τις φουντωτές ακακίες ήτανε ο πιο γραφικός δρόμος των Τρικάλων.
Οι ανθισμένες ακακίες της Ασκληπιού, σκορπούσαν ένα μεθυστικό άρωμα που πλανιότανε σ’ ολάκερη τη περιοχή και που διαρκούσε πολλές μέρες. Κάτω απ’ αυτές, στην Ασκληπιού κάθε απόγευμα και βράδυ περιδιάβαζαν με ρομαντικότητα οι παλιοί Τρικαλινοί.
ΚΕΙΜΕΝΑ – ΕΡΕΥΝΑ: Σ.Α. ΜΠΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ
Όταν κάποτε ο συμπολίτης ποιητής Νίκος Παπάς παρακλήθηκε από λογοτεχνικό περιοδικό της Αθήνας να πει τι θυμάται περισσότερο από την παιδική του ζωή στη γενέτειρά του τα Τρίκαλα, περιορίστηκε σε τούτα μόνο τα λόγια: «Κλείνω τα μάτια μου και ο νους μου πετάει στα αγαπημένα μου Τρίκαλα. Εκεί που γεννήθηκα, ανατράφηκα κι’ έμαθα να γράφω. Νοιώθω ακόμα στο είναι μου τη μαγιάτικη ευωδιά των ανθισμένων ακακιών της οδού Σιδηροδρόμου…».
Συγκέντρωνε και παλιότερα ο δρόμος αυτός ολάκερη την κοσμική κίνηση της πόλεως, γιατί όλα σχεδόν τα κέντρα, καφενεία, ζαχαροπλαστεία, καφεσαντάν, κινηματογράφος, ήταν συγκεντρωμένα σ’ αυτόν και γιατί ήτανε ο πιο κεντρικός δρόμος της πόλεως. Και κάθε βράδυ γινότανε η γνωστή και σήμερα βόλτα που την παλιά εποχή είχε και την έννοια του… νυφοπάζαρου.
Ήταν ένας ήσυχος δρόμος, με λιγοστά μαγαζιά και λιγοστή κίνηση. Μπορούσες να τον διάσχισης άφοβα, χωρίς να κινδυνεύεις να βρεθείς κάτω από τις ρόδες κανενός αυτοκινήτου. Περνούσαν από αυτόν λιγοστά αμάξια, λαντό ή μόνιππα, για τον σταθμό να παραλάβουν επιβάτες τού τραίνου, κάρα, γαϊδουράκια και ένα δύο αυτοκίνητα!
Στο δρόμο αυτό δε υπήρχαν οι περισσότερες τρικαλινές ταβέρνες από τις οποίες οι πιο ξακουστές ήταν του Κύρνα, με τις θαυμάσιες τοιχογραφίες, πού σατίριζαν τους μπεκρήδες, του Μπατάλα, του Μπακούλα, του Χαβήλα, του Παπαμάνου και άλλων.
Η Ασκληπιού γνώρισε παλιότερα μέρες δόξας και μεγάλων ιστορικών γεγονότων, ιδιαίτερα τότε που άρχισε η λειτουργία του τραίνου.
Απ’ αυτόν τον δρόμο πέρασαν οι πιο ένδοξες μορφές της ελληνικής ιστορίας: Ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Α’ το 1912 για τα Ελευθέρια, ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β’ το 1938 για πολυήμερη επιθεώρηση του θρυλικού 5ου Συντάγματος Πεζικού, πρωταθλητές από όλη τη χώρα το 1908 για τους πανελληνίους αθλητικούς αγώνες, που έγιναν εδώ, ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε μία μεγάλη του προεκλογική περιοδεία, ο Γεώργιος Κονδύλης ως αντιβασιλιάς το 1935 και αργότερα ως υπουργός και άλλοι.
Σ’ αυτόν τον δρόμο παρατάχτηκαν ένοπλα στρατιωτικά τμήματα για να καταστείλουν αγροτική εξέγερση και αυτός ο δρόμος βάφτηκε με αίμα Τρικαλινού που χτυπήθηκε ανήμερα το Πάσχα του 1944 από γερμανικό βόλι, γιατί κυκλοφορούσε σε απαγορευμένη ώρα.
Στα μαύρα χρόνια της Κατοχής να παρελαύνανε από την οδό Ασκληπιού κάθε Κυριακή απόγευμα κορδωμένοι οι ιταλοί στρατιώτες οι οποίοι στο κτίριο «Κομάντο Πιάτσα» όπου στεγάζονταν παλιά το ΙΚΑ, για την έπαρση της ιταλικής σημαίας.
Στο τέρμα του δρόμου αυτού, απέναντι από τον σταθμό, λειτουργούσαν δύο γραφικά καφενεδάκια που ήταν για τους παλιούς Τρικαλινούς τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια και τις ηλιόλουστες χειμωνιάτικες μέρες μοναδικό κοινωνικό εντευκτήριο. Εκεί έπαιρναν τον καφέ τους ή το γλυκό τους συζητώντας τα διάφορα φλέγοντα θέματα της εποχής.
Η ασφαλτόστρωση της οδού έγινε περί το 1932 χάρις σε προσωπική ενέργεια του διευθυντού της εφημερίδας «Θάρρος» αείμνηστου Λ. Κλειδωνοπούλου με παρέμβασή του στον τότε υφυπουργό Συγκοινωνιών Βύρ. Καραπαναγιώτη για να επιθεωρήσει τα εκτελούμενα έργα κατασκευής της εθνικής οδού Τρικάλων – Ιωαννίνων.
