Στην πλατεία Ρήγα Φεραίου ή «Κολωνακίου», όπως λέγονταν τα παλιά χρόνια, γιατί εκεί γινότανε η βόλτα της τρικαλινής αριστοκρατίας, από τα τρία παλιά κτίρια, των Αβέρωφ, Χατζηγάκη και ξενοδοχείου «Πανελλήνιον», έμεινε μόνο του το τελευταίο, με αποτέλεσμα να χάσει το μέρος αυτό της πόλης την παλιά γραφικότητά του.
Αυτό το κτίριο έγινε γύρω στα 1914 και αποτέλεσε, μαζί με τα τότε κτίρια των οικογενειών Αβέρωφ και Χατζηγάκη, ένα αληθινό κόσμημα στο κέντρο της μικρής τότε πόλης. Ήταν για πολλά χρόνια το πολυτελέστερο ξενοδοχείο των Τρικάλων και σ’ αυτό έμεναν όσες προσωπικότητες της εποχής εκείνης επισκέπτονταν την γραφική μας πόλη.
Από τον εξώστη του έβγαλαν λόγους μεγάλοι πολιτικοί όπως, Βενιζέλος, Κονδύλης, Παπανδρέου και άλλοι.
Στο ισόγειό του, λειτουργούσε και ξενοδοχείο φαγητού με ορχήστρα, όπου ικανοποιούσε τις γαστριμαργικές ορέξεις της η τρικαλινή αριστοκρατία.
Εκεί όπου σήμερα είναι τα GOODYS, λειτουργούσε ο κινηματογράφος «Απόλλων» -στο ίδιο κτίριο. Κατά την περίοδο 1915—20 ήταν καφενείο και κατά καιρούς η αίθουσα του μετατρέπονταν σε θέατρο με υποτυπώδη σκηνή, που έμοιαζε περισσότερο με… μπερντέ του Καραγκιόζη παρά με θέατρο. Σ’ αυτή την αίθουσα λειτούργησε για πρώτη φορά ο βουβός κινηματογράφος με συχνά σπαρταριστά επεισόδια χωρικών, που τρόμαζαν στις σκηνές αγρίων θηρίων και πολέμου και εγκατέλειπαν την αίθουσα με την ψυχή στα δόντια από την τρομάρα τους.
ΕΡΕΥΝΑ – ΚΕΙΜΕΝΑ: ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΠΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ
Αργότερα η αίθουσα διαρρυθμίστηκε και άρχισε να λειτουργεί ως κινηματογράφος με την ονομασία «Πανελλήνιο», που διέθετε και σκηνή θεάτρου από την οποία εμφανίστηκαν πολυάριθμοι αθηναϊκοί θίασοι.
Από την σκηνή του «Πανελληνίου» έδωσαν παραστάσεις που άφησαν εποχή για την επιτυχία αξιόλογοι θίασοι όπως του Ξύδη, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κυβέλης, του Αττίκ, του Κροντηρά, της Κατσέλη, του Κατράκη κ.α. Επίσης εμφανίστηκαν θίασοι οπερέτας και κλιμάκια της Λυρικής Σκηνής και του Κρατικού θεάτρου.
Οι παλιοί Τρικαλινοί αγαπούσαν με πάθος το θέατρο και ήξεραν να εκτιμούν την πραγματική αξία των θιάσων, που έρχονταν στην πόλη και τα εισιτήρια των παραστάσεών προπωλούνταν από μια εβδομάδα γρηγορότερα. Κάθε βράδυ ασφυκτιούσε η αίθουσα του «Πανελληνίου» από τους θεατρόφιλους συμπολίτες.
Παράλληλα από την σκηνή του δίνονταν συναυλίες από τοπικούς μουσικούς συλλόγους και χορωδιακά συγκροτήματα, κονσέρτα, ρεσιτάλ και ερασιτεχνικοί θίασοι Τρικαλινών σε γιορτινές μέρες ανέβαζαν θεατρικά έργα, που σημείωναν μεγάλη επιτυχία. Επίσης εξέχουσες μορφές των γραμμάτων και της τέχνης και διακεκριμένοι συμπολίτες έδιναν διαλέξεις, ενώπιον πυκνού ακροατηρίου.
Στην κατοχή το κτίριο του «Πανελληνίου» επιτάχτηκε από τους Ιταλούς και Γερμανούς ενώ στο ξενοδοχείο είχε εγκατασταθεί αρχικά η ιταλική Καραμπιναρία, μετά το «Κομάντο Πιάτσα» και τέλος η γερμανική διοίκηση, η αίθουσα του κινηματογράφου έγινε λέσχη των Γερμανών στρατιωτών, αφού προηγουμένως είχε μετατραπεί σε πραγματικό οχυρό με πολεμίστρες και πολυβολεία.
Μετά την απελευθέρωση, και αφού πέρασε και η θύελλα του εμφυλίου, κατά τη διάρκεια του οποίου ολόκληρο το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για την στέγαση στρατιωτικών υπηρεσιών, ο κινηματογράφος βαφτίστηκε «Ορφεύς» και λειτούργησε με ιδιοκτήτες τους Αφούς Στουρνάρα και τον Αλ. Κώτση και αργότερα την εκμετάλλευσή του ανέλαβαν οι Αφοί Σ. Διβάνη, που τον ανακαίνισαν ριζικά και τον ονόμασαν «Απόλλων».
