Το πρώτο κατάστημα που έφερε στα Τρίκαλα ραδιόφωνο ήτανε των Α/φών Νακόπουλου, προπολεμικά, γύρω στα 1934. Τότε το κατάστημα αυτό είχε πάρει την αντιπροσωπεία της εταιρείας «Philips» και όταν έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα ραδιόφωνα -εκείνα τα παλιά μεγάλα ραδιόφωνα με εβένινο έπιπλο- δημιουργήθηκε σ’ αυτό μεγάλος συνωστισμός, που κράτησε μέρες πολλές από εκατοντάδες Τρικαλινούς, πού πήγαιναν να δουν και ν’ ακούσουν το μαγικό κουτί —για πολλούς… διαβολικό πράγμα— από το όποιο ακούγονταν ομιλίες και μουσική. Συνήθως τότε ακούγονταν οι ξένοι σταθμοί και κυρίως το Παρίσι, η Βιέννη, το Βερολίνο, η Ρώμη, η Άγκυρα το Λονδίνο, ο δε ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών δεν είχε ακόμα αρχίσει να λειτουργεί.
Μετά τους Αδελφούς Νακόπουλου, και άλλα καταστήματα της πόλης στα προπολεμικά χρόνια φέρανε διάφορες άλλες μάρκες ραδιοφώνων όπως των Δημ. Μάτη, Θωμά Κιάφα, Θεοδ. Σαλμά, Γ. Καραγιάννη, Τσαπάλα κ.ά. Μερικά από αυτά είχανε και ειδικές ονομασίες όπως «Ράδιο Σαλμά» και «Ράδιο Καραγιάννη».
ΕΡΕΥΝΑ – ΚΕΙΜΕΝΑ: Σ.Α. ΜΠΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ
Στα καταστήματα αυτά πολλοί νέοι ασκήθηκαν στη ραδιοτεχνία κι’ έτσι λίγο μετά ξεπήδησαν οι πρώτοι ραδιοτεχνίτες, που επιδιόρθωναν τις συσκευές των ραδιόφωνων από διάφορες βλάβες. Γιατί τα πρώτα εκείνα ραδιόφωνα, που δεν ήταν τόσο τελειοποιημένα όπως τα σημερινά, πάθαιναν συχνά βλάβες, πότε ασήμαντες και πότε σοβαρές.
Καμιά φορά εκείνα τα παλιά ραδιόφωνα παίρνανε και… φωτιά, καίγονταν ολάκερη η συσκευή μέσα σε κρότους και πυκνά σύννεφα καπνού είτε από κακή χρήση είτε από υπερθέρμανση! Συνήθως όμως καίγονταν οι λυχνίες ή λάμπες, κόβονταν ή ξεκολλούσε κάποιο συρματάκι, χαλούσε κανένας συσσωρευτής ή έσπαγε το νήμα, που γύριζε τον δίσκο αλλαγής των σταθμών ή ακόμα έσπαγε κανένα κουμπί κι’ άλλα τέτοια πολλά.
Για την καλή λειτουργία του ραδιοφώνου, χρειάζονταν απαραίτητα τότε κεραία, που τοποθετούνταν σε ψηλό μέρος, συνήθως στην στέγη του κτιρίου, και γείωση δηλαδή ένα καλώδιο, που το βάζανε προς τα κάτω μέσα στο χώμα. Χωρίς αυτά τα δύο το ραδιόφωνο δεν ακούγονταν καθόλου.
Οι Τρικαλινοί έδειξαν από την πρώτη στιγμή ζωηρό ενδιαφέρον για τα ραδιόφωνα κι’ αρκετοί ήταν εκείνοι, ιδιαίτερα οι πιο ευκατάστατοι, που έσπευσαν να τ’ αγοράσουν. Και μέσα σε λίγα χρόνια είχανε ραδιόφωνο καταστήματα, κέντρα, καφενεία και μερικά σπίτια.
Το πρώτο ραδιόφωνο έφερε στα Τρίκαλα ο μηχανικός Ακύλας, Χιώτης στην καταγωγή, που το παρουσίασε σε μια χοροεσπερίδα γύρω στα 1934 – 1935 στο καφενείο «Εθνικό», που το είχε τότε ο Πέτρος Γκαΐλας. Το ραδιόφωνο εκείνο του Ακύλα προκάλεσε τον θαυμασμό όλων των παρευρισκομένων, σύμφωνα με μαρτυρίες, που το περιεργάζονταν αδιάκοπα κι’ άκουγαν τη μουσική που έβγαινε απ’ αυτό μέσα σ’ ένα αληθινό πανδαιμόνιο παρασίτων.
Ας σημειωθεί, πως όταν τον Απρίλιο του 1941 διατάχτηκε από τις γερμανικές αρχές κατοχής η παράδοση των ραδιοφώνων για την σφράγισή τους, καταγράφτηκαν στην πόλη των Τρικάλων πάνω από εκατό ραδιόφωνα. Υπήρξαν όμως και μερικοί που προτίμησαν να τα κρύψουν μέσα σε πηγάδια, λαγούμια, αντί να τα παραδώσουν για να μπορούν έτσι να παρακολουθούν άλλους ξένους σταθμούς και περισσότερο τις ελληνικές εκπομπές του Λονδίνου και του Καίρου, που τότε ήταν οι μόνες πηγές από τις οποίες μάθαιναν τα γεγονότα του πολέμου.
Και όπως ειπώθηκε τότε στον τομέα των ραδιοφώνων τα Τρίκαλα ήταν η έκτη πόλη της Ελλάδος και η δεύτερη της Θεσσαλίας, μετά τον Βόλο.
