Οι υπεύθυνοι της Εφορίας Αρχαιοτήτων όφειλαν να γνωρίζουν ότι το Φρούριο, στην μακραίωνη ιστορική του πορεία, δεν υπήρξε ποτέ αποκλειστικά στρατιωτικό – διοικητικό κέντρο ή μνημειακός χώρος, αλλά κυρίως χώρος καταφυγής και προστασίας του πληθυσμού όταν η περιοχή δεχόταν επιδρομές.
Η χωροταξική υποδομή του Φρουρίου είναι τέτοια, που να μπορεί να δεχθεί για φιλοξενία – προστασία όσο γίνεται περισσότερους Ανθρώπους, καταδιωκόμενους, διαχρονικά.
Επειδή, όμως, εμφανίστηκε ταυτόχρονα με την αντίδραση της Υπηρεσίας και μια διαμαρτυρία του Πολιτιστικού Συλλόγου Βαρουσίου (Η παλιά πόλη των Τρικάλων κάτω από το Φρούριο), θέλουμε να τους θυμίσουμε, ότι στο φρούριο των Τρικάλων βρήκαν καταφύγιο οι κάτοικοι του Βαρουσίου, κατά τη διάρκεια της λεηλασίας της ιστορικής γειτονιάς τους, από τους άτακτους Τουρκαλβανούς μετά τα Ορλωφικά.
Εκτός του ότι, όμως, η υποδομή του Φρουρίου σηματοδοτεί από μόνη της την φιλοξενία αναξιοπαθούντων πληθυσμών (κατατρεγμένων γυναικών, παιδιών, αρρώστων κ.τ.λ.), να μη ξεχνάμε ότι ο χώρος, που βρίσκεται πλησίον του Φρουρίου, σηματοδοτείται ιστορικά και συμβολικά από τη λειτουργία του πρώτου μεγάλου ιδρύματος περίθαλψης και φιλοξενίας των αδυνάτων και των αρρώστων. Αναφερόμαστε στο περίφημο Ασκληπιείο Τρίκκης, το οποίο αποτέλεσε υπόδειγμα κέντρου περίθαλψης για τα Ασκληπιεία του τότε γνωστού κόσμου.
Για αυτόν τον λόγο, άλλωστε, σύμφωνα με κάποιες υποθέσεις, ο αρχαίος ναός, που υπήρχε στο επάνω διάζωμα του Φρουρίου, ήταν αφιερωμένος στον Ξένιο Δία.
Το σημείωμα αυτό δεν έχει πρόθεση να αντιδικήσει με κανέναν φορέα, αλλά θεωρούμε ότι η υπερβολική γραφειοκρατία και μια ενδεχόμενη ανέξοδη προβολή, εις βάρος συνανθρώπων μας, που προσπαθούν να επιβιώσουν στο περιθώριο του Ανθρωπισμού μας, δεν είναι πρόσφορη.
Η φιλοσοφία των Ασκληπιείων και η αντίληψη του Ξένιου Δία, αλλά και η παράδοση φιλοξενίας και ανθρωπιάς, της πόλης και της περιοχής μας, ας μας καθοδηγήσει.
Για την Οικολογική Θεσσαλία
Ο Περιφερειακός Σύμβουλος Το μέλος της Ο.Θ & πρώην υποψήφιος
& επικεφαλής Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε Τρικάλων
Νίκος Πουτσιάκας Γιώργος Λεπενιώτης
