Ο Δήμος Τρικκαίων-Διεύθυνση Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού και το Δημοτικό Θέατρο προσφέρουν δωρεάν την προβολή της παράστασης «Το Παιχνίδι της Τρέλας και της Φρονιμάδας» του Γιώργου Θεοτοκά, σε σκηνοθεσία Στέφανου Νταλάση. Η παράσταση ανέβηκε στον αύλειο χώρο του «Μύλος Ματσόπουλου» του Δήμου Τρικκαίων.
Η ταινία είναι διαθέσιμη στον κανάλι του Δήμου Τρικκαίων στο youtube ΕΔΩ
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
Γιώργου Θεοτοκά
Το Παιχνίδι της Τρέλας και της Φρονιμάδας.
Στον αύλειο χώρου του Μύλου Ματσόπουλου, Καλοκαίρι 2003
Συντελεστές.
Σκηνοθεσία: Στέφανος Νταλάσης, Σκηνικά – κοστούμια: Στέργιος Στάμος, Μουσική: Ανδρέας Τσέγας, Επιμέλεια κίνησης: Μαρία Γαδετσάκη, Φωτισμοί: Στέλιος Καραγιώργος, Δραματολογική επιμέλεια: Μαρία Μανθέλα.
Διανομή:
Πήραν μέρος οι ηθοποιοί:
Ραβνιωτόπουλος Κωνσταντίνος: Άρχοντας, Λεόντιος, Πουλί των τραγουδιών
Παπαθανάσης Γιάννης: Άρχοντας, Ιγνάτιος, Υπηρέτης, Αξιωματικός
Μπουραζάνας Κώστας: Δούκας της Παροναξίας
Δαμάκης Κωστής: Κυρ-Ανδρόνικος
Μακρόπουλος Κωνσταντίνος: Μαυριανός
Μίχου Λαμπρινή: Ζαμπέτα
Νταϊλιάνη Νατάσα: Μαρουλίνα
Μανθέλα Μαρία: Αρετή
Συμμετείχε η Ορχήστρα Νέων Καλλιτεχνών του Δήμου Τρικκαίων.
Τραγούδι: Μαρία Πουλιανίτη, Θωμάς Καρτσιούκας, Κωστής Δαμάκης.
Κατάλληλο με απαραίτητη τη γονική συναίνεση.
Συνοπτικά για το έργο και την παράσταση:
«Το έργο του Θεοτοκά, είναι μια χυμώδης κωμωδία με ζωντανούς ήρωες, βασισμένη στο γνωστό δημοτικό τραγούδι του Μαυριανού και της αδερφής του, ένα έργο που δεν έχει ανέβει ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Ο συγγραφέας πραγματοποιεί μια γλυκιά σύζευξη, αφενός μεταξύ της ιστορίας του βυζαντίου και αφετέρου μεταξύ των θεατρικών ρόλων και τύπων που δημιουργεί, όπως είναι ο κυρ’ Ανδρόνικος, ο Δούκας της Παροναξίας, ο Μαυριανός, ο Λεόντειος, η Σύγκλητος και το πουλί των δημοτικών τραγουδιών. Τα βλέπει όλα μέσα από το πρίσμα μιας παρωδιακής ματιάς, ιδιαίτερα ζωντανής και χυμώδους και ξετυλίγει με ενδιαφέρον τον γνωστό μύθο, που έχει ως επίκεντρο την τιμιότητας της Αρετής και το στοίχημα που έβαλε ο αδελφός της Μαυριανός με τον κυρ Ανδρόνικο τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Το έργο «σκηνοθετήθηκε» από τον χώρο και εντάχθηκε όμορφα και γλυκά μέσα στο φυσικό σκηνικό του Μύλου Ματσόπουλου (Θέατρο επικεντρωμένο σε ένα χώρο –μνημείο, site specific theatre). Κεντρικό σημείο του σκηνικού χώρου είναι η σκάλα και η σοφίτα στο πάνω μέρος, η οποία αποτελεί την είσοδο στον πύργο της Αρετής. Η κίνηση των ηθοποιών πάνω στη σκάλα δημιουργεί σκηνοθετικά επίπεδα, ενδιαφέρον στην κίνηση των ηθοποιών και εναλλαγές στις σκηνικές εικόνες. Περαιτέρω, η υποκριτική των ηθοποιών βασίζεται στον γρήγορο λόγο, κρατώντας το ρυθμό που έχει και επιτάσσει η κωμωδία αλλά και το συγκεκριμένο έργο, αναδεικνύοντας παράλληλα τους χαρακτηριστικούς τύπους.
Ο σκηνικός χώρος διαφοροποιήθηκε αρκετά σε σχέση με την προηγούμενη παράσταση (Ο κύκλος με την Κιμωλία) που ανέβηκε στον ίδιο χώρο. Κυρίαρχο στοιχείο του σκηνικού, εκτός από το ίδιο το μνημείο, αποτελεί μια ξύλινη σκάλα ύψους τεσσάρων μέτρων. (Η σκάλα αυτή βρισκόταν αρχικά στο εσωτερικό του Μύλου και οδηγούσε από τον πρώτο στον δεύτερο όροφο, ενώ στη συνέχεια είχε αφαιρεθεί και απομακρυνθεί από τις Τεχνικές Υπηρεσίες του Δήμου). Η σκάλα αυτή στήνεται στο κέντρο της σκηνής και σηματοδοτεί τη σκάλα εισόδου στον πύργο της Αρετής (βασικής ηρωίδας του έργου) και αποτελεί ένα κομβικό σημείο της παράστασης και της σκηνοθεσίας» (απόσπασμα από την διατριβή του Στ. Νταλάση «Καλλιτεχνικό έργο και σκηνοθετικές προσεγγίσεις του Δημοτικού Θεάτρου Τρικάλων» στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Θεατρικές Σπουδές, Σκηνοθεσία-Υποκριτική, στο ΑΠΚΥ).
Σημείωμα του Σκηνοθέτη.
«Το έργο.
Μια κωμωδία καταστάσεων που υπερβαίνει τον εαυτό της για να φλερτάρει με τη σάτιρα, να οδηγήσει στο προσκήνιο τύπους αρχετυπικά κωμικούς μα και τόσο κοντά μας…
Μια κωμωδία που υπονομεύει τον ίδιο της τον χρόνο ξεκινώντας από τις ύστερες μέρες του Βυζαντίου για να απλωθεί σ’ όλη τη χώρα της Ίντριγκας αναμειγνύοντας τα ρεαλιστικά της προσωπεία με τις κοφτές ματιές του παράλογου…
Και στο κέντρο της σκηνικής δράσης ο Έρωτας «παιζογλεντίζει», «γελά», και μεταμορφώνεται σε οινοχόο του γλεντιού, παθιασμένο συμβουλάτορα, αμήχανο ερωτευμένο, αγγίζοντας όλη τη συντροφιά της τρέλας και της φρονιμάδας…
Η παράσταση
Μια προκλητική σκηνική αναμέτρηση ανάμεσα σε ένα χώρο με βαθιές ιστορικές μνήμες, το Μύλο Ματσόπουλου και τις μινιμαλιστικές σεκάνς των δονήσεων που προκαλεί το ά-χρονο και συνειδητά υπερρεαλιστικό αντάμωμα της μιας πράξης με την άλλη…
Η σκηνική δράση σκηνογραφείται από το Μύλο αυστηρά με τα δικά του χρώματα, ήχους και μυρωδιές και σκηνοθετείται με το κοινό της συμμέτοχο, ομοτράπεζο και συνεργό στις ανατρεπτικές χορογραφίες του γέλιου και στις ενδιάμεσες, μεστές από πάθος και λυρισμό, ανάπαυλες αυτής της ερωτικής συντροφιάς που δεν αφήνεται να ερωτευτεί παρά μόνο όσο της χρειάζεται για να απολαύσει την ηδονή του παιχνιδιού της τρέλας «…αν δεν ήταν η τρέλα στον κόσμο, η μυρωδιά της τρέλας, η γεύση της, αν δεν ήταν η τρέλα διάχυτη παντού ολόγυρα μας …»
Ακόμη και τα πρόσωπα σύμβολα, όπως ξυπνάνε μέσα από το δημοτικό τραγούδι, ο κυρ Ανδρόνικος και η Αρετή έρχονται στο προσκήνιο όχι να διηγηθούν την ιστορία τους, αλλά για να γευτούν ξανά και ξανά αυτή την απόλαυση που αφήνει στα χείλη το παιχνίδισμα της ιστορίας με τη παύση, του κωμικού με τον έρωτα…»
Κριτικές:
«Απόψεις: Το Δημοτικό Θέατρο Τρικάλων κερδίζει την ψυχή μας… (Θανάσης Μιχαλάκης, εφημ. διάλογος 23 -7-2003). […] Και μιλά για το Θέατρο. Αυτό που πλέον ως πόλη διαθέτουμε. Το Δημοτικό μας Θέατρο ή Θεατρική Σκηνή Νέων Καλλιτεχνών. Η οποία από πέρυσι, με τον «Κύκλο με την Κιμωλία” του Μπ. Μπρεχτ, μέχρι φέτος, έκανε βήματα και προχώρησε, μπροστά, στην ενδυνάμωση της σχέσης των συντελεστών με το κείμενο και της επαφής τους με το κοινό. Και ανέβασαν στο εκπληκτικό, μοναδικό στην Ελλάδα σκηνικό του μύλου Ματσόπουλου “Τα παιχνίδι της τρέλας και της φρονιμάδας” […].
«Πρεμιέρα «φρονιμάδα» και ευθυμία. (Του Στέφανου Βουτσελά, εφημ. Έρευνα, 15-7-2003). […] Μία ομολογουμένως φρέσκια κωμωδία, με ζωηρές εικόνες και πολλές εναλλαγές, «Μια πρωτοποριακή παράσταση από τη «Θεατρική Σκηνή Νέων Καλλιτεχνών» του Δημοτικού Θεάτρου Τρικάλων. (Του Βασίλη Πάνου, Εφημ. Πρ. Λόγος 22-7-2003). […] Μια ενδιαφέρουσα παράσταση με πρωτοποριακά στοιχεία […] Μια συγχορδία από λεπτές υποκριτικές πινελιές –χειρονομίες, μορφασμοί-Τα μπάσα και οι βελούδινες νότες ενός βιολιού σ’ ένα υπέροχο θεατρικό κονσέρτο.[…].
«Η πόλη και ο Πολιτισμός. (Ελπίδα Κουτσογιάννη, εφημ. Έρευνα 23-6-2003). Όλο και πιο συχνά, άνθρωποι δραστήριοι, με δημιουργικό πνεύμα και πρωτοπόρες ιδέες δείχνουν τη δουλειά τους και συμβάλλουν στην πολιτιστική ανέλιξη της πόλης. […].
«Ένας παλιός μύλος στα Tρίκαλα έγινε στέγη ονείρων. (Εφημερίδα Η Καθημερινή Αθηνών, 29-8-2003). Όταν υπάρχει βούληση, υπάρχει και αποτέλεσμα. […] Αυτές τις μέρες, παίζεται στο θέατρο το έργο του Γιώργου Θεοτοκά «Tο Παιχνίδι της Τρέλας και της Φρονιμάδας» […].
«Δημοτικό Θέατρο: Τους αγκάλιασε όλους. (Μαρία Μπαλαμπέκου, εφημ. Ενεργός Πολίτης, 15-9-2003). Να γιατί από μόνη της, η έξοδος της Θεατρικές Σκηνής του Δήμου Τρικκαίων στα χωριά, είχε πολύ τεράστια σημασία για αυτούς, πολύ μεγαλύτερη από τις παραστάσεις που δόθηκαν μέσα στην πόλη. […] Και για όλους τους παραπάνω λόγους, οι παραστάσεις αυτές, ήταν το ουσιαστικότερο πολιτιστικό γεγονός του καλοκαιριού που μόλις τελείωσε».
